Για μένα, η εμπειρία με την ομοιοπαθητική και την ομοιοπαθητικό Μαργαρίτα Σέγκου ήταν αποκάλυψη.
Έχοντας σαν βασικό εργαλείο της δουλειάς μου τα χέρια μου, όταν διαγνώστηκα με σύνδρομο εκτινασσόμενου δακτύλου, βρέθηκα σε απόγνωση.
Επισκέφθηκα 4 διαφορετικούς ορθοπεδικούς, ψάχνοντας μια εναλλακτική, διαφορετική του χειρουργείου. Ωστόσο, η διάγνωση ήταν η ίδια, το ίδιο και η θεραπεία: μόνο μέσω χειρουργικής επέμβασης θα μπορούσα να ανακτήσω την κινητικότητα του χεριού μου.
Είχα ήδη κάνει μικροχειρουργική επέμβαση αποκατάστασης καρπιαίου σωλήνα το προηγούμενο έτος. Ο χρόνος ανάρρωσης άγγιξε το δίμηνο και εγώ δεν ήμουν σε θέση να επαναλάβω τη διαδικασία. Συνέχισα να εργάζομαι με όποιες δυνάμεις είχα, υπομένοντας τον πόνο, αλλά χωρίς να είμαι 100% λειτουργική.
Ώσπου, μέσω επαγγελματικής δραστηριότητας, γνώρισα την κυρία Σέγκου. Διέκρινε μόνη της τη δυσκολία μου και ενδιαφέρθηκε να με ρωτήσει τι μου συμβαίνει. Της εξήγησα το ιστορικό και της ζήτησα την ειλικρινή της εκτίμηση. Θα μπορούσε η ομοιοπαθητική να με βοηθήσει;
Με άκουσε προσεκτικά και χαμογέλασε, λέγοντας: «Μπορούμε να το προσπαθήσουμε». Ένα χαμόγελο ζεστό και οικείο, που μόνο κατανόηση εξέφραζε. Την εμπιστεύτηκα και την επόμενη μέρα κιόλας, νιώθοντας πως δεν έχω κάτι να χάσω, ξεκίνησα να ακολουθώ τις συμβουλές της.
Μού συνέστησε ένα ομοιοπαθητικό σκεύασμα και, μετά από εφαρμογή μιας εβδομάδας, επανεκτίμηση. Ομολογώ, δεν είχε αποτέλεσμα. Κάπως απογοητευμένη, επέστρεψα σε εκείνη κι εφόσον άκουσε όσα είχα να περιγράψω για το διάστημα της εβδομάδας εκείνης, μου είπε: «Δεν πειράζει, δεν ταίριαξε σε σένα αυτό. Θα αλλάξουμε την αγωγή και θα πάρεις εκείνο το ομοιοπαθητικό σκεύασμα τώρα».
Είχα ήδη χάσει την ελπίδα μου. Ομολογώ, κάλεσα τον ορθοπεδικό μου, ζητώντας ημερομηνία για το χειρουργείο. Κλείστηκε για 2 μήνες μετά. Ακολούθησα όμως και την επόμενη αγωγή που μου έδωσε η κυρία Σέγκου. Και πάλι, δεν είχα κάτι να χάσω. Ήταν ένα ομοιοπαθητικό χαμηλού κόστους και μηδενικών παρενεργειών.
Το έπαιρνα σχεδόν μηχανικά, πρωί–βράδυ, και συνέχισα τον καθημερινό ρυθμό μου — άλλοτε με πολύ και άλλοτε με λιγότερο πόνο. Ώσπου μια μέρα, κοντά μισό μήνα από την αρχή, κατάλαβα πως δεν είχα πονέσει καθόλου την ίδια μέρα. Έμεινα να το σκεφτώ και κατάλαβα πως ούτε την προηγούμενη πόνεσα. Άρχισα να δοκιμάζω την κινητικότητα του δακτύλου και δεν κλείδωνε, παρά εκτελούσε την κίνηση αβίαστα.
Η έκπληξή μου τεράστια, αλλά δεν είχα πειστεί. «Ίσως απλά έτυχε ή ίσως δεν είχα κουραστεί τόσο», έλεγα… Ο καιρός περνούσε και η αγωγή μου ολοκληρώθηκε — ένας μήνας. Η πιο δύσκολη απόφαση που είχα να πάρω ήταν όταν έφτασε η ώρα του χειρουργείου. Είχα ξεχάσει τον πόνο και τη δυσλειτουργία έναν μήνα+. Έστω ότι ακύρωνα την επέμβαση. Αν εμφανιζόταν πάλι;
Το σκέφτηκα πολύ. Αξιολόγησα την περίπτωση και ακύρωσα το χειρουργείο. Δεν είχα περιθώρια. Το «έπαιξα» και κέρδισα, όπως φάνηκε.
Τρία χρόνια μετά, με πολλή σκληρή δουλειά και πολλή κούραση (εργάζομαι στον τομέα της καθαριότητας), έχω πλέον ξεχάσει ότι αυτό το χέρι κάποτε υπέφερε. Η ομοιοπαθητική και η κυρία Σέγκου — η κυρία Σέγκου και η ομοιοπαθητική — βελτίωσαν την ποιότητα ζωής μου. Ένα τεράστιο «ευχαριστώ» για την υπομονή της απέναντι στη δυσπιστία μου και την επιμονή της στη λύση του προβλήματός μου.
Τρία χρόνια μετά, έχω το χέρι μου 100% λειτουργικό και μια θεραπεύτρια που εμπιστεύομαι σε κάθε ζήτημα. Κι είναι δίπλα μου, να εξετάζει, να αναλύει και να δίνει λύσεις. Να ’σαι πάντα δυνατή κι ακλόνητη! Ευχαριστώ, Μαργαρίτα
