Εμπειρίες με ομοιοπαθητική σε ανθρώπους και γάτες είχα πολλές. Αυτό που συνέβη όμως προχθές, με ξεπέρασε σαν ομοιοπαθητικό «ασθενή» και σα γατομαμά.
Βρήκαμε το νεαρό γατούλη μας Αγγελάκο να χτυπιέται στις πλάκες της εισόδου, μόλις μία ώρα μετά που είχε βγει από το σπίτι για πρωινή βόλτα (απέναντι βελανιδόδασος και δίπλα μας τα σπίτια του χωριού).
Έβγαζε πηχτά άσπρα σάλια από το στόμα του («αφροί»), και είχε σπαρτάρημα ασταμάτητο. Ο γείτονας που τον βρήκε κι εγώ σε σοκ. Καλέσαμε άμεσα τον κτηνίατρο, και μας ενημέρωσε ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα φόλας, επομένως μας σύστησε να του χορηγήσουμε άμεσα ατροπίνη και κορτιζόνη «αν προλάβουμε», γιατί οι φόλες συνήθως σκοτώνουν γρήγορα τα γατάκια.
Μου πήρε 10 λεπτά να φέρω τα φάρμακα… ζούσε ακόμα και χτυπιόταν ακατάπαυστα. Του έκανα τις ενέσεις ατροπίνης και κορτιζόνης, και μετά από αναμονή δεν είδαμε καμία διαφορά. Σφυγμοί στο θεό (η ατροπίνη ανεβάζει παλμούς, όπως έμαθα μετά) παγωμένος, συνέχιζε να χτυπιέται στα πλακάκια επί μιάμιση ώρα (μέσα σε μια λίμνη σάλιων πια)! Κάποιες στιγμές μειωνόταν λίγο το χτύπημα, έβγαζε κάποια ουρλιαχτά, και εκεί που λέγαμε ότι θα πεθάνει, ξανάρχιζε.
Παρακαλούσαμε και οι δύο να πεθάνει, να μη ζει άλλο αυτό το μαρτύριο. Καλέσαμε πάλι τον κτηνίατρο να ρωτήσουμε μήπως έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της ευθανασίας. Μας είπε ότι δεν μπορεί να είναι φόλα, διαφορετικά θα είχε πεθάνει ή θα είχε συνέλθει με την ατροπίνη, και ότι έχει μπεί σε επιληπτικό στάτους για άλλο (άγνωστο) λόγο. Μας προέτρεψε να τον πάμε στο κτηνιατρείο για να του χορηγήσει ηρεμιστικό και ορούς και βλέπουμε. Όταν θα ξυπνήσει βέβαια, μπορεί να ξαναμπεί σε κρίση, αλλά ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να περιμένουμε να διαπιστώσουμε.
Πριν αναχωρήσουμε για το κτηνιατρείο, κάλεσα τη Μαργαρίτα, μήπως έχει να μας προτείνει κάποιο ομοιοπαθητικό σκέυασμα. «Για γατάκια όχι, ας δούμε για ανθρώπους», μου λέει, και ψύχραιμα, ανοίγει τα κιτάπια της. «Δοκίμασε αυτό», μου λέει…τυχαίνει να το έχω, το κατεβάζω από το σπίτι, και το χορηγώ στο ζωάκι. Σε 3 λεπτά, έχει σταματήσει να χτυπιέται! Όχι μόνο αυτό, αλλά δείχνει να προσπαθεί να συνέλθει και να ψάχνει μια θέση στον ήλιο (είναι παγωμένος και τραυματισμένος από το σπαρτάρισμα, καθώς από το σοκ που είχαμε υποστεί και εμείς, τόση ώρα ούτε μια κουβέρτα δεν του κατεβάσαμε).
Πήγαμε στον κτηνίατρο για την ηρεμιστική ένεση και να ενυδατωθεί με ορούς καθώς είχε χάσει πολλά υγρά. Όταν τον φέραμε σπίτι ήταν πλέον σε διαδικασία ανάρρωσης. Πέρασε μια δύσκολη νύχτα με πόνους από τις συσπάσεις της κρίσης και έμεινε λουφαγμένος. Την άλλη μέρα, έλαβε ένα ακόμα ομοιοπαθητικό, και σε δύο μέρες ο γατούλης μας έγινε όπως πριν!
Τρώει, παίζει, ζητάει χάδια, βγαίνει έξω στο κρύο! Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω ότι σε 3 λεπτά η ομοιοπαθητική τον βοήθησε να βγει από επιληπτικό στάτους, και το ζώο που πριν 2 μέρες παρακαλούσαμε να πεθάνει γύρισε στη ζωή!
Μαρία Τ.
