Η επαφή μου με την ομοιοπαθητική ξεκίνησε μετά από ένα συμβάν που έτυχε σε έμενα και στην οικογένεια μου πέρσι το καλοκαίρι από ένα έξω – παράσιτο, δηλαδή από ακάρεα αιμομυζητικα που επιτίθενται στον άνθρωπο.
Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες ήταν αδύνατο να μπορέσω να κοιμηθώ πάνω από 3 ώρες χωρίς ενοχλήσεις, δηλαδή τσιμπήματα και αίσθηση σαν κάτι να περπατάει στο δέρμα μου.
Ήταν εξαντλητικό και άκρως ψυχοφθόρο να ξαπλώνω για ύπνο και να μην ξέρω αν θα κοιμηθώ η όχι. Οι ενοχλήσεις άρχισαν να αυξάνονται και στην καθημερινότητά μας σε όλους τους χώρους του σπιτιού και κυρίως εκεί που περνάγαμε τον περισσότερο χρόνο μας δηλαδή στο σαλόνι και στην κρεβατοκάμαρα.
Άρχισε να επηρεάζεται και η σύζυγος μου άλλα και το 3 χρονών παιδί μου και εκεί άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα για μένα πέραν της αϋπνίας και της κούρασης. Με είχε κυριεύσει το αίσθημα φόβου ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να επανέλθουμε στην φυσιολογική μας ζωή, κρίσεις άγχους και πανικού ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω να βγάλω την οικογένειά μου από αυτό το αδιέξοδο και σιγά σιγά ιδεοληψίες αυτοκτονίας.
Αυτά τα αισθήματα ήταν τα χειρότερα που έχω βιώσει ποτέ και καταλάβαινα πάντα ότι ξεκινάνε να με κυριεύουν με αποκορύφωμα το συναίσθημα της αυτοκτονίας. Αυτοκτονίας όμως όχι για να ξεφύγω από αυτό που με είχε επηρεάσει άλλα από την σκέψη ότι δεν μπορώ να γλιτώσω την γυναικά μου και το παιδί μου από όλο αυτό το μαρτύριο.
Άρχισα να παίρνω ηρεμιστικά αφού επισκέφθηκα νευρολόγο και έκρινε ότι έπρεπε να πάρω για να ηρεμήσω, άλλα συγχρόνως ότι έπρεπε να μιλήσω και σε ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή.
Ήξερα ότι η κατάσταση μου ήταν σοβαρή γιατί αντιμετώπιζα και ίχνη κατάθλιψης τα τελευταία 6 χρονιά άλλα προσπαθούσα με φυσικές μεθόδους αλλά και με αναπνοές να μπορώ να έχω μια θετική ματιά της ζωής μου. Επίσης δεν ήθελα πότε να καταλήξω σε ψυχίατρο και αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω αντικαταθλιπτικά η ψυχοφάρμακα αν αυτός έκρινε αναγκαίο.
Να αναφέρω ότι είμαι φανατικός της φύσης και των φυσικών προϊόντων και αγαπώ να δημιουργώ με αυτά. Είμαι εντελώς κατά των φαρμάκων και των ιατρικών γενικευμένων γνωματεύσεων που περιέχουν λέξεις με -ίτιδα και σύνδρομο.
Σκέφτηκα την ομοιοπαθητική σαν λύση μήπως και μπορέσω να μην καταλήξω σε κάποιον ψυχίατρο με συμβατικά φάρμακα. Αν και στην αρχή στο μυαλό μου είχα αμφιβολίες, όταν άρχισα να μιλάω με την Μαργαρίτα μου έβγαλε το συναίσθημα της εμπιστοσύνης και της ενσυναίσθησης σαν άνθρωπος προς άνθρωπο και όχι σαν έναν ακόμα ασθενή.
Μέτα από τις συνεδρίες μας που με ωφέλησαν πολύ ψυχικά άλλα και κάποια συγκεκριμένα ομοιοπαθητικά σκευάσματα που έκρινε σωστά για έμενα η Μαργαρίτα μπόρεσα να βρω κουράγιο να συνεχίσω να νιώσω ήρεμος άλλα το μεγαλύτερο και πιο κυρίαρχο συναίσθημα με τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα ήταν ότι οι σκέψεις γύρισαν σαφώς εντελώς αντίθετα προς το καλύτερο. Ένοιωθα ότι μπορώ να τα καταφέρω ότι έχω την δύναμη να συνεχίσω και το βασικότερο ότι η οικογένεια μου με χρειάζεται και πρέπει να είμαι δυνατός και χαρούμενος για να νοιώθουν και αυτοί όμορφα.
Ελπίζω να τελειώσει κάποια στιγμή όλο αυτό που ζούμε τώρα γιατί όλοι έχουμε κάποιες φάσεις στην ζωή μας που καλούμαστε να παλέψουμε είτε σύντομες είτε με διάρκεια. Και αν χρειαστούμε βοήθεια σίγουρα η ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει.
Ας αφήσουμε για εσχάτη λύση τα συμβατικά φάρμακα και τους γιατρούς.
Αντώνης. Λ.